ΠΟΡΕΙΕΣ..ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ?

Θυμάμαι τις πορείες που πήγαινα πριν μερικά (όχι πολλά) χρόνια. Τότε που η Ελλάδα ''ευημερούσε'', που οι τσέπες ήταν γεμάτες. Οι τσέπες γεμάτες και οι δρόμοι άδειοι. Δεν με πείραζε όμως. Ο λόγος ήταν ότι αισθανόμουν καλά σε εκείνες τις πορείες. Ήξερα ότι αυτός και αυτή που περπατούσε δίπλα μου ήθελε το ίδιο πράγμα με εμένα. Τους είχα εμπιστοσύνη. Και επειδή το θέμα δεν ήταν τα φράγκα, ήξερα ότι τα κίνητρά τους ήταν ξεκάθαρα. Μια άλλη, πιο προοδευτική , πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη κοινωνία.

Τώρα που οι τσέπες άδειασαν και γέμισαν οι δρόμοι, δεν αισθάνομαι το ίδιο άνετα. Δεν ξέρω τι θέλει αυτός που περπατάει δίπλα μου. Αντιμνημονιακοί φασίστες, συνδικαλιστές από το παρελθόν που προασπίζουν τα συμφέροντα της συντεχνίας τους, οι ''ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ'', οι ''ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ'', οπαδοί της δραχμής, αντιμνημονιακοί αριστεροί που ψήλωσαν απότομα. Όλοι ένα συνονθύλευμα. Φωνάζουν για δικαιοσύνη, εθνική αξιοπρέπεια, δουλειά, αλλά δεν μπορώ να τους πιστέψω. Το γεγονός ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια, του βολέματος και της ρεμούλας, δεν μιλούσαν, μου δίνει αυτό το δικαίωμα. Τα φράγκα είναι το θέμα, το κίνητρο. Είμαι σίγουρος ότι αν τους γέμιζαν τις τσέπες με ευρώ θα γύριζαν πίσω στον καναπέ τους ευχαριστημένοι. Και ας μην άλλαζε τίποτα.

Παρόλα αυτά δεν μπορώ να κάτσω σπίτι. Θα κατέβω στην πορεία. Απλά, θα βλέπω τα πράγματα από απόσταση. Και θα ψάχνω μέσα στο πλήθος μήπως δω κάποιο γνώριμο απο το παρελθόν πρόσωπο. Για να περπατήσουμε μαζί, ξέροντας πολύ καλά οτι τα συνθήματα που φωνάζουμε βγαίνουν απο την καρδιά.  

ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ

Είχα καιρό να γράψω κάτι. Όχι από έλλειψη ερεθισμάτων, δόξα το θεό αυτά είναι άπειρα τις μέρες που ζούμε. Πιο πολύ με απέτρεπε το γεγονός ότι  γέμισε ο τόπος με σχολιαστές της πραγματικότητας, σε τέτοιο βαθμό, που ένιωθα να μην υπάρχει χώρος για μένα. Σήμερα ένιωσα ότι έπρεπε να βρω λιγάκι χώρο..

Βλέπω λοιπόν, φίλους μου καλούς που έχασαν την δουλειά τους, να βλέπουν με απαισιοδοξία το μέλλον και να κατηγορούν τους πολιτικούς για την σημερινή κατάσταση. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ

Βλέπω δημοσίους υπαλλήλους να εξεγείρονται ενάντια στο μνημόνιο καθώς βλέπουν τους σχεδιασμούς μιας ζωής να ανατρέπονται μέσα σε μια νύχτα. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ

Βλέπω συνταξιούχους να ξεσηκώνονται καθώς βλέπουν ότι οι κόποι μιας ζωής δεν τους εξασφαλίζουν τα απαραίτητα για να ζήσουν τώρα που αποσύρθηκαν. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ

Βλέπω επιχειρηματίες να διαμαρτύρονται, καθώς η μείωση της αγοραστικής δύναμης φέρνει πτώση στα κέρδη τους. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ

Βλέπω φοιτητές (μάλλον τους φοιτητοπατέρες) να επαναστατούν γιατί χάνουν το δικαίωμα να συναλλάσσονται κάτω από το τραπέζι με τους πρυτάνεις. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ

Βλέπω ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, γιατρούς, να σηκώνουν το λάβαρο της αντίστασης, καθώς βλέπουν να χάνουν τα προνόμια που τους παρείχε η μονοπωλιακή άσκηση των επαγγελμάτων τους. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ

Βλέπω πολιτικούς να αποποιούνται οποιασδήποτε ευθύνης για την τωρινή κατάσταση ρίχνοντας την ευθύνη στους ‘κακούς’ ξένους που θέλουν το κακό μας. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ

Βλέπω μια κοινωνία φοβισμένη, απογοητευμένη, που νιώθει ότι βάλλεται από παντού, να αντιδρά σπασμωδικά και να γίνεται έρμαιο οποιασδήποτε φήμης και οποιουδήποτε τυχάρπαστου κήρυκα. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ

Αυτό που δεν βλέπουμε ή αρνούμαστε να δούμε είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι η τωρινή κατάσταση αλλά η πορεία που μας οδήγησε εδώ.
Μια άβουλη, διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία που ποτέ δεν νοιάστηκε για το μέλλον αλλά για την άλωση του κράτους και την παραμονή στην εξουσία μοιράζοντας προνόμια και δημόσιο χρήμα.
Μια κοινωνία ατομικιστική όπου ο καθένας κοίταζε το συμφέρον της τσέπης του και όχι της χώρας.
Ένας δημόσιος τομέας σπάταλος και αντιπαραγωγικός που απορροφούσε το μεγαλύτερο μέρος των πόρων, οδηγώντας σε ασφυξία κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία.
ΔΕΚΟ και Οργανισμοί χωρίς προϋπολογισμούς, χωρίς σχέδιο, με μοναδικό λόγο ύπαρξης το βόλεμα υμετέρων.
Μια επιχειρηματική τάξη που ως μόνο στόχο είχε το μερίδιο από τα δημόσια έργα. Καινοτομία, έρευνα, επιχειρηματικό πνεύμα, ήταν λέξεις άγνωστες.
Και η Ελλάδα φτώχαινε. Και κανέναν δεν τον ενδιέφερε. Όσο η τσέπη ήταν γεμάτη και το στομάχι χορτάτο, τα ελλείμματα τα χρέη, ο παράλογος τρόπος με τον οποίο ζούσαμε φάνταζαν σαν κάτι με το οποίο δεν θα χρειαζόταν να έρθουμε αντιμέτωποι. Ίσως οι μελλοντικές γενιές, αλλά δεν μας ένοιαζε. Ζούσαμε το παραμύθι μας. Με τα λεφτά των άλλων. Και δυστυχώς μαζί με τα λεφτά τελείωσε και το παραμύθι.
Αλλά και πάλι σαν κακομαθημένα παιδιά αρνιόμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Να δούμε τα δικά μας λάθη. Ο καθένας ρίχνει το ανάθεμα σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό του.
Δυστυχώς όμως οι καιροί άλλαξαν και αυτοί που χρηματοδότησαν τόσα χρόνια το παραμύθι μας, μας ζητούν να ξυπνήσουμε και να ενηλικιωθούμε.. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ;;;;;;;

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΡΜΑΙΟ ΤΩΝ ΦΗΜΩΝ

Είναι κοινή παραδοχή ότι μια κοινωνία που νιώθει ότι απειλείται, που φοβάται για το μέλλον της, είναι εξαιρετικά εύκολο να πιστέψει οποιαδήποτε φήμη αφορά το μέλλον. Μάλιστα όσο πιο δυσοίωνο παρουσιάζει το μέλλον η φήμη αυτή, τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτή. Παγιδεύεται έτσι σε μια κατάσταση όπου θεωρεί την φήμη σαν κάτι δεδομένο πως θα συμβεί.
Μια άλλη παραδοχή της οικονομικής θεωρίας είναι ότι η ψυχολογία της κοινωνίας αποτελεί έναν από τους θεμελιώδεις παράγοντες που καθορίζουν την πορεία της οικονομίας μιας χώρας. Μια δηλητηριασμένη από τον φόβο κοινωνία, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα οποιασδήποτε προσπάθειας ανάπτυξης.
Πως όλα αυτά βρίσκουν εφαρμογή στην χώρα μας;
Απο την έναρξη της οικονομικής κρίσης οι Κασσάνδρες μέσω διαφόρων sites, blogs και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, άρχισαν το έργο δηλητηριασμού της κοινωνίας, Οι φήμες διάφορες.
-Η χρεοκοπία είναι σίγουρη. Όριζαν μάλιστα και ημερομηνίες.Οι ημερομηνίες πέρασαν, η χρεοκοπία δεν ήρθε αλλά η αίσθηση του αναπόφευκτου έμεινε.
-Θα μας πετάξουν έξω απο την ΕΕ και θα γυρίσουμε στην δραχμή. Ήταν η εποχή που είχες την αίσθηση οτι η μισή Ελλάδα απασχολούταν στο Νομισματοκοπείο καθώς όλοι είχαν έναν γνωστό που δούλευε εκεί και τους είχε ενημερώσει οτι τα βράδια έκοβαν δραχμές..
-Οι τράπεζες θα δεσμεύσουν τις καταθέσεις
-Θα κοπεί το επίδομα ανεργίας
Και η λίστα είναι μεγάλη.
 Στόχος των διαφόρων Κασσανδρών είναι να καλλιεργήσουν στην κοινωνία ένα κλίμα μιζέριας απαισιοδοξίας και παραίτησης απο το μέλλον, επιτείνοντας έτσι την κρίση και  οδηγόντας με αυτό τον τρόπο σε αυτο-επιβεβαίωση των προφητειών τους.
Είναι χαρακτηριστικό οτι στο τελευταίο οικονομικό της δελτίο η Alpha Bank θεωρεί οτι η κινδυνολογία αποτελεί έναν απο τους βασικούς παράγοντες της κρίσης. Συγκεκριμένα τονίζει οτι ο καθημερινός βομβαρδισμός των νοικοκυριών με αστήρικτες προβλέψεις καταστροφής ώθησε στα ύψη την αβεβαιότητα των νοικοκυριών, με αποτέλεσμα ακόμα και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που δεν έχουν επηρεαστεί ιδιαίτερα απο την κρίση να περιορίσουν την κατανάλωσή τους λόγω της καλλιεργημένης αβεβαιότητας για το μέλλον. Η μείωση της κατανάλωσης οδηγεί στην μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων, στην μείωση των επενδύσεων και στην αύξηση της ανεργίας.
Η παραπάνω περιγραφή αποτυπώνει εύγλωτα πως μια καταστροφολογική πρόβλεψη μπορεί να οδηγήσει η ίδια στην επαλήθευσή της, και πόσο επικίνδυνοι είναι εκείνοι που την διακινούν.
Η τελευταία τέτοια πρόβλεψη ήταν ότι  στις 26 Μαρτίου η χώρα θα κηρυξει πτώχευση(για ακόμα μια φορά)
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής του χρέους και μείωσης των επιτοκίων δανεισμού, πιθανόν να τους χαλάσουν και πάλι τα σχέδια....

-

ΚΙΝΗΜΑ ''ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ'' Η ΑΛΛΙΩΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ.... ΚΟΡΟΪΔΟΥ

Είναι εύκολο να φτιάξεις ένα ''κίνημα''. Ενδύεσαι με τον μανδύα του επαναστάτη, εκμεταλλεύεσαι την γενική κοινωνική δυσαρέσκεια, βρίσκεις και ένα πιασάρικο θέμα και καθάρισες. Βρίσκεσαι λοιπόν στις εθνικές οδούς να σηκώνεις μπάρες διοδίων, και  στους σταθμούς των μέσων συγκοινωνίας να καταστρέφεις ακυρωτικά μηχανήματα.
Ποιά είναι όμως τα αποτελέσματα της δράσης σου;
Στις εθνικές οδούς αυτοί που δεν πληρώνουν διόδια είναι κυρίως οδηγοί φορτηγών που μεταφέρουν προϊόντα. Στην τιμή όμως των προϊόντων αυτών έχουν ενσωματώσει το κόστος των διοδίων, με αποτέλεσμα την αισχροκέρδεια εις βάρος των καταναλωτών. Των κορόιδων δηλαδή.
Παράλληλα η μη πληρωμή των διοδίων στερεί την βασική πηγή πληρωμής χιλιάδων εργαζομένων στα έργα των εθνικών οδών.
Πρόσφατα είδα στο youtube ένα video απο τις κινητοποιήσεις σε κάποιο σταθμό διοδίων. Μέλη του ''κινήματος'' είχαν ανεβάσει τις μπάρες και χαιρετούσαν με το σήμα της νίκης τα αυτοκίνητα που περνούσαν ελεύθερα. Ένας οδηγός μιας porche cagien έβγαλε το χέρι από το παράθυρο και τους χαιρέτισε κάνοντας και αυτός το σήμα της νίκης....όταν το κεφάλαιο συμφιλιώνεται με την επανάσταση..
Στον χώρο των συγκοινωνιών η μη πληρωμή εισιτηρίου οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση των ελλειμμάτων τα οποία καλούνται και πάλι τα κορόιδα να την πληρώσουν, λόγω της αύξησης της τιμής του εισιτηρίου. Τα τελευταία χρόνια το 60% των επιβατών δεν πλήρωναν εισιτήριο. Το μάρμαρο βέβαια το πληρώνουν εκείνοι που σέβονται την δημόσια περιουσία, που δεν είναι τζαμπατζήδες.
Όλα αυτά βέβαια είναι εύκολο να τα κάνεις γιατί μένεις ατιμώρητος (έως τώρα τουλάχιστον).
Δεν σε είδα να πηγαίνεις σε αλυσίδες super-market που φτιάχνοντας kartel αισχροκερδούν εις  βάρος των καταναλωτών, και να λες ''δεν πληρώνω''
Δεν σε είδα να πηγαίνεις σε βενζινάδικα που πωλούν την βενζίνη για χρυσάφι και να λες ''δεν πληρώνω''
Ακόμα και το πιο απλό, δεν σε είδα να πηγαίνεις σε καφετέρια και να λες ''δεν πληρώνω'' όταν σου χρεώνουν τον καφέ 6 και 7 ευρώ. Ρουφάς το καλαμάκι και δεν βγάζεις μιλιά.
Δεν σε είδα λοιπόν σε αυτά τα μέρη γιατί εκεί τα πράγματα είναι πιο δύσκολα
Και γιατί εσύ  είσαι απλά τζαμπατζής και επαναστάτης του γλυκού νερού....

ΟΤΑΝ Η ΜΝΗΜΗ ΕΞΑΣΘΕΝΕΙ.............

Κατεβαίνω με το λεωφορείο στο κέντρο. Οδός Πατησίων. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Ξαφνικά βλέπω μια μεσήλικη κυρία να καρφώνει τα μάτια της σε ένα κτίριο. Πρέπει να είναι γύρω στα εξήντα. Φοράει ένα ροζ σκουφάκι, βαμμένη στην εντέλεια.
-Να, εδώ μέσα τους έφεραν, λέει στην κυρία που καθόταν απέναντί της,δείχνοντας ένα νεοκλασικό κτίριο επί της Πατησίων. Κατάλαβα ότι μιλούσε για τους λαθρομετανάστες απο την Νομική.
-Αντι να τους στείλουν από εκεί που ήρθαν, τους κρατάνε εδώ για να συνεχίσουν να κλέβουν και να σκοτώνουν. Αλλά τι περιμένεις, αφού και οι πολιτικοί τα κονομάνε από αυτούς. Ξέρεις ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει επιδότηση για κάθε έναν από αυτούς;
Η κυρία απέναντι κουνάει το κεφάλι συμφωνώντας. Το ίδιο και αρκετοί άλλοι γύρω της
-Αλλά ξέρετε τι χρειάζεται; συνέχισε ακάθεκτη η κυρία
-Να πάρουμε τους 300σιους να τους βάλουμε και αυτούς στο κτίριο μαζί με τους μετανάστες και να το κάψουμε. Να ξεβρομίσει ο τόπος.
Και πάλι βλέμματα επιδοκιμασίας απο το κοινό.
-Μια χούντα μας χρειάζεται, α ρε Παπαδόπουλε που είσαι, τότε που κοιμόμασταν ήσυχοι με τα παράθυρα ανοικτά και δεν φοβόμασταν τίποτα..
Πολλά ήθελα να πω στην κυρία.
'Οτι όσο αυτή κοιμόταν ήσυχη με τα παράθυρα ανοικτά, πολλοί άλλοι στέναζαν από τα βασανιστήρια στα υπόγεια της ασφάλειας
Ότι όσο αυτή κοιμόταν ήσυχη με τα παράθυρα ανοικτά, πολλοί έφευγαν για τα νησιά της εξορίας, αφήνοντας πίσω τις οικογένειές τους
Ότι όσο αυτή κοιμόταν ήσυχη με τα παράθυρα ανοικτά, κάποιοι διπλοκλείδωναν την πόρτα τους τρέμοντας μην χτυπήσει και μπουν μέσα οι ασφαλίτες
Ότι αν τολμούσε να μιλήσει έτσι, στην ιδανική εποχή της χούντας, θα την περίμεναν όταν θα κατέβαινε από το λεωφορείο, τα καλά παιδιά της ασφάλειας, για τα περαιτέρω......
Δεν είπα όμως τίποτα. Ίσως γιατί θεώρησα ότι δεν είχε κανένα νόημα.
Το λεωφορείο έφτασε στην στάση. Κατέβηκα κοιτώντας την για τελευταία φορά. Είχε βγάλει ένα μικρό καθρεπτάκι και διόρθωνε το μακιγιάζ της.
Το μετάνιωσα που δεν μίλησα. Έπρεπε. Για να υπερασπιστώ τους ανθρώπους που δεινοπάθησαν εκείνη την εποχή. Σίγουρα θα υπήρχε κάποιος από αυτούς στο λεωφορείο.
Για να μην αφήσω την μνήμη να εξασθενήσει....

ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Βλέπω και εγώ το θέμα-θέαμα των παράνομων μεταναστών στο κτίριο της Νομικής στη Σόλωνος και εξοργίζομαι.

'Οχι βέβαια με τους απελπισμένους αυτούς ανθρώπους που ζουν στην Ελλάδα πάνω από 5 χρόνια χωρίς χαρτιά, χωρίς υπόσταση, χωρίς μέλλον. Που εργάζονται στα χωράφια σύγχρονων δουλεμπόρων για ένα κομμάτι ψωμί, που στοιβάζονται κατά δεκάδες κάθε βράδυ σε άθλια δωματιάκια για να κοιμηθούν, τα οποία και πληρώνουν χρυσά στους Έλληνες ιδιοκτήτες τους.

Όχι βέβαια γιατί φοβάμαι ότι θα βρωμίσουν το κτίριο ή θα μεταδώσουν ασθένειες στους περαστικούς (ναι ακούστηκε και αυτό). Έχω περάσει 5 χρόνια στο ίδιο κτίριο σαν φοιτητής και το έχω δει σε πολύ χειρότερη κατάσταση, με ευθύνη των φοιτητικών παρατάξεων.

Εξοργίζομαι με τις δήθεν αριστερές δυνάμεις που ενώ πλασάρουν τον εαυτό τους σαν υπερασπιστή των δικαιωμάτων των ανθρώπων αυτών, στην ουσία εξελίσσονται στους χειρότερους εκμεταλλευτές τους. Γιατί επέλεξαν να στήσουν ένα επικοινωνιακό πανηγύρι στις πλάτες απελπισμένων ανθρώπων. Γιατί για να πιάσουν στασίδι στα δελτία ειδήσεων των οκτώ, έβαλαν τους ανθρώπους αυτούς στο στόχαστρο της συντηρητικής και φοβισμένης κοινής γνώμης. Επέλεξαν να τους θυσιάσουν στο βωμό των εντυπώσεων.

Εξοργίζομαι γιατί έδωσαν την ευκαιρία στους καθηγητάδες-εισαγγελείς-δημοσιογράφους (Πρετεντέρης κ σια) να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας.

Εξοργίζομαι γιατί έδωσαν ξανά την ευκαιρία στα γνωστά φασιστοειδή να ξεσαλώσουν εναντίον των μεταναστών και του πανεπιστημιακού ασύλου. Λειτουργώντας σαν τους χειρότερους προβοκάτορες έδωσαν το τέλειο άλλοθι και συνάμα την ευκαιρία στους φασίστες του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, να ενδυθούν με τον μανδύα του υπερασπιστή της δημοκρατίας και της νομιμότητας.

Εξοργίζομαι γιατί εγώ μέσα σε μια άλλη αριστερά μεγάλωσα. Μια αριστερά που δεν την ενδιέφερε το ''φαίνεσθαι'' αλλά η ουσιαστική κοινωνική δράση. Που ήταν καθημερινά στο πλευρό των μειονοτήτων και των αδυνάτων, και όχι μόνο για όσο διαρκεί ένα link του δελτίου ειδήσεων.

ΕΣΥ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ;;;;;;;;;

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου. Ήρθε στο mail μου, μπορεί να έχει έρθει και στο δικό σας. Κρίμα που δεν ξέρω το όνομα του συγγραφέα για να το μνημονεύσω. Το αναδημοσιεύω αυτούσιο.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Έχω βουλιάξει κι εγώ μές τη συλλογική κατήφεια, μες την κατάθλιψη...
Φοβάμαι, ανησυχώ, θλίβομαι, αναρωτιέμαι για το μέλλον των παιδιών μου,
για το γκρέμισμα των ονείρων μου και των μακρυχρόνιων προσπαθειών μου...

Αλλά ακόμα και αυτά καλύπτονται από την βαθιά μου οργή...
Πού ήμουν όλα αυτά τα χρόνια εγώ;
Πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια εσύ, εαυτέ μου;

Πού ήσουν όταν μας κοροϊδευαν, μας ξεπουλούσαν,
μας πέταγαν τα πλαστικά όνειρα στη μούρη κι εσύ τα κυνηγούσες;

Πού ήσουν όταν ο γιατρός σού ζητούσε το φακελλάκι για να σε κάνει καλά
και αντί να τον καταγγείλεις τον πούστη, τον πλήρωνες αποκαλώντας τον "γιατρέ μου"

Πού ήσουν όταν έβλεπες τους μεγαλοδικηγόρους να γίνονται μοντελάκια ζωής στην τηλεόραση
και να κόπτονται για το κοινό καλό και το δίκαιο, δηλώνοντας 10,000 ευρώ εισόδημα...
"Πόσο καλά τα λέει ο πούστης..." έλεγες

Πού ήσουν όταν έδινες το μπαξίσι στην πολεοδομία αντί να του δώσεις γροθιά στη μούρη του καργιόλη
αλλά μετά δεν θα έβγαινε η άδεια της πολυπόθητης οικοδομής μικρό λαμόγιο ελληνάρα...
Το σάλιο σου γαργάρα και έδινες τη μιζούλα στον πολεοδόμο, στον ικατζή που σου έκανε τον έλεγχο στην επιχειρησούλα σου,
στον εφοριακό που ανακάλυψε τις δικές σου λαμογιές... Κάλλιο να πληρώσεις 10 σε αυτόν παρά 50 στο κράτος.

Πού ήσουν όταν έτρεχες στα γραφεία των βουλευτών για να τους παρακαλέσεις να βολέψουν το σπλάχνο σου,
το άχρηστο σπλάχνο σου, που δεν κατάφερε να κάνει τίποτα περισσότερο στη ζωούλα του από το να γλύφει κατουρημένες ποδιές και βρώμικους κώλους...

Πού ήσουν όταν ανταγωνιζόσουν στις συγκεντρώσεις των προβάτων (ωπ! κομμάτων ήθελα να πω),
με τους λοιπούς "συντρόφους" για το ποιος θα σηκώσει τη μεγαλύτερη σημαία...

Πού ήσουν όταν ξελαρυγγιαζόσουν λαμόγιο για το δίκαιο του λαού, πηδώντας πάνω κάτω μόλις έβλεπες φακό
για να σιγουρευτείς ότι θα σε δει ο πολιτευτής που θα σε βάλει εποχιακό, συμβασιούχο στο δήμο...
άλλος ένας στην πλάτη των υπολοίπων που θα καθαρίζει φασόλια στο οκτάωρό του
(όχι ρε!!! πλέον μπαίνεις στο φέισμπουκ, έχεις εξελιχθεί)

Πού ήσουν μικρομεγαλεπιχειρηματία όταν μαγείρευες τα δικά σου βιβλία για να πληρώσεις λιγότερα,
για να πάρεις το τέρας SUV που θα κάλυπτε τη μικροτσούτσουνη ύπαρξή σου με το μέγεθός του...

Πού ήσουν μαντάμ σουσού όταν γελούσες σαν ηλιθία στη δασκάλα του παιδιού σου που μαλακίες έμαθε,
μαλακίες το μαθαίνει, όταν αναγνώριζες τις μαλακίες που κάνουν στο παιδί αλλά πού να τρέχεις τώρα έχεις κι άλλες δουλειές...
Αλλωστε το παιδί θα το στείλουμε στο Λονδίνο να σπουδάσει...
εκεί θα καλυφθούν όλες οι ανεπάρκειες του δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος...

Πού ήσουν συνδικαλιστή της πλάκας και του ελέους
όταν με τη δύναμη που σου δίνει το ότι βολεύτηκες σε μια γαμημένη δημόσια επιχείρηση,
κατέβαζες τους διακόπτες μιας ολόκληρης χώρας,
δημιουργώντας τόσα προβλήματα,
ίσα για να διαμαρτυρηθείς/εκβιάσεις για τα δικά σου μικροσυμφέροντα...

Πού ήσουν όταν το ελληνικό όνειρο έσκασε μύτη;
αγόραζες πορτοκαλιές εφημερίδες λαμόγιο και έπαιζες χρηματιστήριο λες και είναι λοτταρία...
Πού ήσουν όταν εταιρείες ανύπαρκτες, με ένα γραφειάκι 2χ3 και 1 άτομο προσωπικό,
χτύπαγαν λίμιτ απ κάθε μέρα...
Πού ήσουν όταν έπαιρνες μετοχοδάνεια και υποθήκευες τα χωραφάκια του παππού,
πιστεύοντας ότι θα γίνεις πλούσιος σε ένα μήνα (και πολύ λέω)...

Πού ήσουν όταν το χέρι σου πετάει τα σκουπίδια, δεξιά και αριστερά μέσα στο δάσος,
όταν γεμίζεις τις παραλίες αποτσίγαρα και πλαστικά ποτήρια φραπέ (όχι φραπέ ρε πια, φρέντο έλεος, πού ζεις;)
Πού ήσουν όταν το παιδί σου ουρλιάζει στο αυτί του διπλανού,
αδιαφορώντας για την ύπαρξή του (όλοι να καούν ρε, εγώ θα φάω τα κεφτεδάκια μου και είμαι μια χαρά... γκρααααααου)

Πού ήσουν όταν έβλεπες τα σκάνδαλα να σκάνε το ένα μετά το άλλο...
όταν οι θρησκευτικοί "άρχοντες"
αποδεικνύονταν κοσμικότεροι των κοσμικών απατεώνων...
σταμάτησες να παντρεύεσαι, να βαφτίζεις, να συμμετέχεις στα κοινά της εκκλησίας επρος ένδειξιν της αηδίας σου;
σιγά ρε.. όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη...

Πού ήσουν όταν η χώρα σου καιγόταν απ' άκρη σε άκρη...
πού ήσουν όταν λίγο έλειψε να χαθεί η Ολυμπία,
πήρες το τριχίλιαρο πρόβατο και έσκασες...
τουμπεκί ψιλοκομμένο... και ναι! τους ξαναψήφισες.. ξανά και ξανά και ξανά...

Πού ήσουν όταν τα ροζ πλημμύρισαν τη ζωή σου...
έσκυψες κι εσύ στην κλειδαρότρυπα αυτό έκανες..
τι είπε, τι έκανε, πήρε καλά την πίπα;
και για το πάπλωμα κουβέντα κανείς... για την ταμπακέρα σιωπή...

Όλοι βολεμένοι στον μικρόκοσμό τους.. .ποιος θα έχει την πιο μεγάλη τζιπούκλα,
την πιο γαμάτη γκόμενα, την πιο σικ γυναίκα, τα πιο όμορφα παιδιά...
τις πιο καλές σπουδές, το πιο γαμάτο σπίτι, το πιο μεγάλο τζάκι, το πιο άνετο σαλόνι,
το πιο βαθύ καναπέ, την πιο μεγάλη πλασμα(τική) τηλεόραση, το πιο σύγχρονο ηχοσύστημα...
τις πιο σικάτες διακοπές, τις πιο χλιδάτες αποδράσεις, τις πιο γκλαμουράτες εξόδους...

Και δανειζόσουν λαμόγιο, δανειζόσουν...
όχι χρήμα...
χρόνο δανειζόσουν...
Και απλά ο χρόνος τέλειωσε...
Κάποτε θα ερχόταν η ώρα... νομοτελειακό είναι....

Τώρα μη φωνάζεις λαμόγιο, απατεωνίσκε...
Αποδέξου και μη φωνάζεις...
Γιατί ΦΤΑΙΣ για ΟΛΑ...
ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ...
ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ...

Καιρός είναι να κάνουμε μια καλή αυτοκριτική...
να πούμε εγώ φταίω και να δούμε πώς θα καθαρίσουμε
τα σκατά που ΕΜΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ...
που εμείς ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ...

Σταμάτα λοιπόν τις κορώνες,
κατέβασε τους τόνους της "δίκαιης αγανάκτησής" σου
& σκέψου τη δική σου συμμετοχή, τα δικά σου λάθη...

ΕΛΛΗΝΑΡΑ ε ΕΛΛΗΝΑΡΑ !!!!!