ΠΟΡΕΙΕΣ..ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ?

Θυμάμαι τις πορείες που πήγαινα πριν μερικά (όχι πολλά) χρόνια. Τότε που η Ελλάδα ''ευημερούσε'', που οι τσέπες ήταν γεμάτες. Οι τσέπες γεμάτες και οι δρόμοι άδειοι. Δεν με πείραζε όμως. Ο λόγος ήταν ότι αισθανόμουν καλά σε εκείνες τις πορείες. Ήξερα ότι αυτός και αυτή που περπατούσε δίπλα μου ήθελε το ίδιο πράγμα με εμένα. Τους είχα εμπιστοσύνη. Και επειδή το θέμα δεν ήταν τα φράγκα, ήξερα ότι τα κίνητρά τους ήταν ξεκάθαρα. Μια άλλη, πιο προοδευτική , πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη κοινωνία.

Τώρα που οι τσέπες άδειασαν και γέμισαν οι δρόμοι, δεν αισθάνομαι το ίδιο άνετα. Δεν ξέρω τι θέλει αυτός που περπατάει δίπλα μου. Αντιμνημονιακοί φασίστες, συνδικαλιστές από το παρελθόν που προασπίζουν τα συμφέροντα της συντεχνίας τους, οι ''ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ'', οι ''ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ'', οπαδοί της δραχμής, αντιμνημονιακοί αριστεροί που ψήλωσαν απότομα. Όλοι ένα συνονθύλευμα. Φωνάζουν για δικαιοσύνη, εθνική αξιοπρέπεια, δουλειά, αλλά δεν μπορώ να τους πιστέψω. Το γεγονός ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια, του βολέματος και της ρεμούλας, δεν μιλούσαν, μου δίνει αυτό το δικαίωμα. Τα φράγκα είναι το θέμα, το κίνητρο. Είμαι σίγουρος ότι αν τους γέμιζαν τις τσέπες με ευρώ θα γύριζαν πίσω στον καναπέ τους ευχαριστημένοι. Και ας μην άλλαζε τίποτα.

Παρόλα αυτά δεν μπορώ να κάτσω σπίτι. Θα κατέβω στην πορεία. Απλά, θα βλέπω τα πράγματα από απόσταση. Και θα ψάχνω μέσα στο πλήθος μήπως δω κάποιο γνώριμο απο το παρελθόν πρόσωπο. Για να περπατήσουμε μαζί, ξέροντας πολύ καλά οτι τα συνθήματα που φωνάζουμε βγαίνουν απο την καρδιά.