Είχα καιρό να γράψω κάτι. Όχι από έλλειψη ερεθισμάτων, δόξα το θεό αυτά είναι άπειρα τις μέρες που ζούμε. Πιο πολύ με απέτρεπε το γεγονός ότι γέμισε ο τόπος με σχολιαστές της πραγματικότητας, σε τέτοιο βαθμό, που ένιωθα να μην υπάρχει χώρος για μένα. Σήμερα ένιωσα ότι έπρεπε να βρω λιγάκι χώρο..
Βλέπω λοιπόν, φίλους μου καλούς που έχασαν την δουλειά τους, να βλέπουν με απαισιοδοξία το μέλλον και να κατηγορούν τους πολιτικούς για την σημερινή κατάσταση. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω δημοσίους υπαλλήλους να εξεγείρονται ενάντια στο μνημόνιο καθώς βλέπουν τους σχεδιασμούς μιας ζωής να ανατρέπονται μέσα σε μια νύχτα. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω συνταξιούχους να ξεσηκώνονται καθώς βλέπουν ότι οι κόποι μιας ζωής δεν τους εξασφαλίζουν τα απαραίτητα για να ζήσουν τώρα που αποσύρθηκαν. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω επιχειρηματίες να διαμαρτύρονται, καθώς η μείωση της αγοραστικής δύναμης φέρνει πτώση στα κέρδη τους. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω φοιτητές (μάλλον τους φοιτητοπατέρες) να επαναστατούν γιατί χάνουν το δικαίωμα να συναλλάσσονται κάτω από το τραπέζι με τους πρυτάνεις. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, γιατρούς, να σηκώνουν το λάβαρο της αντίστασης, καθώς βλέπουν να χάνουν τα προνόμια που τους παρείχε η μονοπωλιακή άσκηση των επαγγελμάτων τους. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω πολιτικούς να αποποιούνται οποιασδήποτε ευθύνης για την τωρινή κατάσταση ρίχνοντας την ευθύνη στους ‘κακούς’ ξένους που θέλουν το κακό μας. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω μια κοινωνία φοβισμένη, απογοητευμένη, που νιώθει ότι βάλλεται από παντού, να αντιδρά σπασμωδικά και να γίνεται έρμαιο οποιασδήποτε φήμης και οποιουδήποτε τυχάρπαστου κήρυκα. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ
Αυτό που δεν βλέπουμε ή αρνούμαστε να δούμε είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι η τωρινή κατάσταση αλλά η πορεία που μας οδήγησε εδώ.
Μια άβουλη, διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία που ποτέ δεν νοιάστηκε για το μέλλον αλλά για την άλωση του κράτους και την παραμονή στην εξουσία μοιράζοντας προνόμια και δημόσιο χρήμα.
Μια κοινωνία ατομικιστική όπου ο καθένας κοίταζε το συμφέρον της τσέπης του και όχι της χώρας.
Ένας δημόσιος τομέας σπάταλος και αντιπαραγωγικός που απορροφούσε το μεγαλύτερο μέρος των πόρων, οδηγώντας σε ασφυξία κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία.
ΔΕΚΟ και Οργανισμοί χωρίς προϋπολογισμούς, χωρίς σχέδιο, με μοναδικό λόγο ύπαρξης το βόλεμα υμετέρων.
Μια επιχειρηματική τάξη που ως μόνο στόχο είχε το μερίδιο από τα δημόσια έργα. Καινοτομία, έρευνα, επιχειρηματικό πνεύμα, ήταν λέξεις άγνωστες.
Και η Ελλάδα φτώχαινε. Και κανέναν δεν τον ενδιέφερε. Όσο η τσέπη ήταν γεμάτη και το στομάχι χορτάτο, τα ελλείμματα τα χρέη, ο παράλογος τρόπος με τον οποίο ζούσαμε φάνταζαν σαν κάτι με το οποίο δεν θα χρειαζόταν να έρθουμε αντιμέτωποι. Ίσως οι μελλοντικές γενιές, αλλά δεν μας ένοιαζε. Ζούσαμε το παραμύθι μας. Με τα λεφτά των άλλων. Και δυστυχώς μαζί με τα λεφτά τελείωσε και το παραμύθι.
Αλλά και πάλι σαν κακομαθημένα παιδιά αρνιόμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Να δούμε τα δικά μας λάθη. Ο καθένας ρίχνει το ανάθεμα σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό του.
Δυστυχώς όμως οι καιροί άλλαξαν και αυτοί που χρηματοδότησαν τόσα χρόνια το παραμύθι μας, μας ζητούν να ξυπνήσουμε και να ενηλικιωθούμε.. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ;;;;;;;
Βλέπω λοιπόν, φίλους μου καλούς που έχασαν την δουλειά τους, να βλέπουν με απαισιοδοξία το μέλλον και να κατηγορούν τους πολιτικούς για την σημερινή κατάσταση. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω δημοσίους υπαλλήλους να εξεγείρονται ενάντια στο μνημόνιο καθώς βλέπουν τους σχεδιασμούς μιας ζωής να ανατρέπονται μέσα σε μια νύχτα. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω συνταξιούχους να ξεσηκώνονται καθώς βλέπουν ότι οι κόποι μιας ζωής δεν τους εξασφαλίζουν τα απαραίτητα για να ζήσουν τώρα που αποσύρθηκαν. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω επιχειρηματίες να διαμαρτύρονται, καθώς η μείωση της αγοραστικής δύναμης φέρνει πτώση στα κέρδη τους. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω φοιτητές (μάλλον τους φοιτητοπατέρες) να επαναστατούν γιατί χάνουν το δικαίωμα να συναλλάσσονται κάτω από το τραπέζι με τους πρυτάνεις. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, γιατρούς, να σηκώνουν το λάβαρο της αντίστασης, καθώς βλέπουν να χάνουν τα προνόμια που τους παρείχε η μονοπωλιακή άσκηση των επαγγελμάτων τους. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω πολιτικούς να αποποιούνται οποιασδήποτε ευθύνης για την τωρινή κατάσταση ρίχνοντας την ευθύνη στους ‘κακούς’ ξένους που θέλουν το κακό μας. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ
Βλέπω μια κοινωνία φοβισμένη, απογοητευμένη, που νιώθει ότι βάλλεται από παντού, να αντιδρά σπασμωδικά και να γίνεται έρμαιο οποιασδήποτε φήμης και οποιουδήποτε τυχάρπαστου κήρυκα. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ
Αυτό που δεν βλέπουμε ή αρνούμαστε να δούμε είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι η τωρινή κατάσταση αλλά η πορεία που μας οδήγησε εδώ.
Μια άβουλη, διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία που ποτέ δεν νοιάστηκε για το μέλλον αλλά για την άλωση του κράτους και την παραμονή στην εξουσία μοιράζοντας προνόμια και δημόσιο χρήμα.
Μια κοινωνία ατομικιστική όπου ο καθένας κοίταζε το συμφέρον της τσέπης του και όχι της χώρας.
Ένας δημόσιος τομέας σπάταλος και αντιπαραγωγικός που απορροφούσε το μεγαλύτερο μέρος των πόρων, οδηγώντας σε ασφυξία κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία.
ΔΕΚΟ και Οργανισμοί χωρίς προϋπολογισμούς, χωρίς σχέδιο, με μοναδικό λόγο ύπαρξης το βόλεμα υμετέρων.
Μια επιχειρηματική τάξη που ως μόνο στόχο είχε το μερίδιο από τα δημόσια έργα. Καινοτομία, έρευνα, επιχειρηματικό πνεύμα, ήταν λέξεις άγνωστες.
Και η Ελλάδα φτώχαινε. Και κανέναν δεν τον ενδιέφερε. Όσο η τσέπη ήταν γεμάτη και το στομάχι χορτάτο, τα ελλείμματα τα χρέη, ο παράλογος τρόπος με τον οποίο ζούσαμε φάνταζαν σαν κάτι με το οποίο δεν θα χρειαζόταν να έρθουμε αντιμέτωποι. Ίσως οι μελλοντικές γενιές, αλλά δεν μας ένοιαζε. Ζούσαμε το παραμύθι μας. Με τα λεφτά των άλλων. Και δυστυχώς μαζί με τα λεφτά τελείωσε και το παραμύθι.
Αλλά και πάλι σαν κακομαθημένα παιδιά αρνιόμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Να δούμε τα δικά μας λάθη. Ο καθένας ρίχνει το ανάθεμα σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό του.
Δυστυχώς όμως οι καιροί άλλαξαν και αυτοί που χρηματοδότησαν τόσα χρόνια το παραμύθι μας, μας ζητούν να ξυπνήσουμε και να ενηλικιωθούμε.. ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ;;;;;;;
